هوالحق
چند سالی است که دم محرم، موعد فروش «کالکشن محرم» در صفحات مجازی است. مانتوهای توریِ بی‌دکمۀِ جلوبازِ کوتاه، گوشواره‌های سیاهِ براق، مینی اسکارف‌های مشکی، لباس‌های چین‌دار عروسکی، روسری‌های نگین‌دار، لباس‌های مردانه چاپ‌شده، پک اشک و… که در قالب ست‌های خانوادگی، مادر-دختری، عاشقانه و… عرضه می‌شوند.
تقاضا هم که به لطف پدیدۀ «حجاب‌استایل» فراهم شده است. دخترانی به ظاهر محجبه با اطوار و آرایش‌های غلیظ که از حجب و حیا صرفا پوشش مویش را دارند. رسما مخاطب را دعوت به عزاداری لاکچری می‌کنند. لاکچری بودن که جای خلوص را بگیرد، نتیجه‌اش می‌شود اتصال به اینترنت به جای توسل به اهل بیت. مجبور است لاکچری بودنش را نشان دهد، چرا که تجمل و تبرج میلی برای مخفی ماندن ندارند و اصلا برای نمایش به عرصه آمده‌اند! برای ارضای حس برتری‌طلبی!
ترک ارزش سادگی، هم عامل بیرونی دارد و هم درونی. در درون همان برتری‌طلبی که عرض شد، یکی از عوامل پررنگ است. اما عامل بیرونی، تمدنِ مادیِ غرب است. تجاوز و تمامیت‌خواهی مدرنیته دست از سر دین هم برنمی‌دارد. صحیح است که غربی‌ها دم از ضدیت با دین می‌زنند، اما دین تحت شرایطی به کارشان می‌آید.
دینی که بشود با فستیوال‌سازی از شعائرش، پول درآورد. اصلا هم مهم نیست که با اعتقاد عده‌ای بازی می‌شود و مفاهیم عمیق انسانی، از درون تهی شده و جز پوسته‌ای خوش زرق و برق از آنها باقی نمی‌ماند. از شهادت احرار عالم هم پول درمی‌آورند. چهارده قرن پیش عده‌ای برای کاسبی به قتال حسین(ع) رفتند و دین‌فروشی کردند، اینان اما به بهانۀ عاشورای حسین(ع) با اصطلاح «چرخش چرخ اقتصاد» دین و دنیای مردم را به تاراج می‌برند.
مدرنیته هیات را کنسرت، محرم را فستیوال و اربعین را رالی می‌کند. روحش را می‌گیرد و پوسته‌ای از آن بر جای می‌گذارد که نمی‌تواند پلنگ‌ها را آدم کند، فقط جگوارشان(پلنگ سیاه) می‌کند.
اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلی ذلِک.
«محق»